Το νόημα που τρέχει

Κάτι τέτοιες χειμωνιάτικες μέρες αισθάνομαι την ανένδοτη ανάγκη να βγω στη βροχή· στην βροχή την πραγματική αλλά και σε εκείνη των ερωτηματικών μου. Δε ξέρω αν μπορώ να γυρέψω απαντήσεις. Ίσως να είναι νωρίς, ίσως και πολύ αργά. Μπερδεύομαι. Πάω πάλι από την αρχή. Ψάχνω για πυξίδα σε ένα χάος που μετράται μόνο με το άπειρο, με το ιλιγγιώδες. 

Το νόημα τρέχει κι εγώ πίσω του με την ανάσα κομμένη προσπαθώ να ερμηνεύσω ό, τι προλαβαίνω μέσα σε μια ζωή μικρή και ανυπόμονη. Δεν τα καταφέρνω. Ξαναπροσπαθώ. Το νόημα τρέχει ακόμη πιο γρήγορα κι έχω πλέον κουραστεί να το κυνηγώ. Το αφήνω να δω μέχρι πού θα φτάσει. Δεν θα πάει μακριά, σκέφτομαι, θα το συναντήσω κάποτε. Συνεχίζω από εκεί που σταμάτησα. Στο δρόμο απαντιέμαι με μια γυναίκα, η οποία μου μοιάζει λίγο και περπατά αργά παρέα με έναν σκύλο. Την ρωτάω αν είδε πουθενά το νόημα. 

-Το νόημα ψάχνεις;

-Ναι. 

-Μην τρέχεις άδικα. Μην τρέφεις τις αυταπάτες σου με προσδοκίες. Δεν είναι το νόημα αυτό που βλέπεις πάντα να τρέχει εμπρός σου. Είναι ο εαυτός σου ο μελλοντικός. Αυτός που όλο λες ότι θα γίνεις, μα δε γίνεσαι ποτέ και καλά κάνεις και δε γίνεσαι, γιατί αν γινόσουν η περιπέτεια που σε κρατά ζωντανή θα καιγόταν μαζί με το παραμύθι σου. Ο άνθρωπος αν δεν έχει κάτι να κυνηγά, δεν προχωράει. Άρα, μάλλον σου είναι απαραίτητο αυτό το ολόγραμμα της ψυχής σου που συνεχώς σε προσπερνά. Αν θες να το ονομάσεις "νόημα" ονόμασε το. Μη λησμονήσεις ποτέ όμως, κι αυτό το λέω με κάθε βεβαιότητα, ότι το βαθύτερο νόημα βρίσκεται μέσα σου κι όσο πιο πολύ το καλλιεργείς και το ζορίζεις τόσο πιο καθαρό, τόσο πιο αυθεντικό γίνεται... Γύρισε πίσω. Κάποιοι ανησυχούν που λείπεις. Κάποιοι σε σκέφτονται. Κάποιοι περιμένουν να καθίσετε μαζί γύρω απ' το ίδιο τραπέζι... 

Απομακρύνομαι βρεγμένη με τα μάτια κλειστά. Οι σταγόνες πυκνώνουν. Νυχτώνει νωρίς. Προχωρώ πρώτη μου φορά δίχως να κυνηγώ τίποτα. Ένα βήμα ελεύθερο κι έπειτα άλλο ένα. Το παραμύθι δεν σκορπά, δυναμώνει. Κι αν ως τώρα δεν έχω βρει τον τρόπο να πολεμώ τα σκοτάδια που μου επιβάλλουν, δεν πτοούμαι. Όσο υπάρχουμε ακόμα από αίμα κι από χώμα κι όσο μας κυβερνά η καρδιά, που λέει κι ένα άσμα, τόσο θα πεισμώνουμε για το άγνωστο νόημα που θα μας λυτρώσει (μάλλον) όταν το βρούμε και το κατακτήσουμε, όταν το περιγράψουμε με όρους ανθρώπινους κι όταν εν τέλει το αποδεχτούμε!!