Η ζωή μετά το ΣΟΚ!

Ποιος θα διαφωνήσει ότι όσα ζήσαμε το καλοκαίρι με τα capital controls, τα Grexit, τα επανωτά Eurogroups και όλα τα σχετικά αποτέλεσαν το πιο ακραίο σοκ στην ιστορία της Ενωμένης Ευρώπης; Ποιος θα μας πει ότι δεν υπήρξε απόλυτη σύγχυση και απρόβλεπτος πανικός; Ποιος θα μας πείσει ότι όσα βιώσαμε δεν μας άφησαν κατάλοιπα; Απάντηση: Κανείς! 

Όσοι γνωρίζουν για το  λεγόμενο δόγμα του σοκ, θα ξέρουν ότι στην ιστορία των βιομηχανοποιημένων, νεοφιλελεύθερων οικονομιών έχει εφαρμοστεί πολλάκις η συγκεκριμένη τακτική. Πρώτα προκαλείς στον λαό σου ένα μεγάλο σοκ, ή αλλιώς έναν εκτεταμένο πανικό, που δήθεν προέρχεται από εξωγενείς παράγοντες και τον απειλεί σημαντικά, για παράδειγμα τους κάνεις να αισθάνονται ότι λόγω ανταγωνισμού με τις άλλες χώρες κινδυνεύουν να χάσουν κάθε κεκτημένο τους εργασιακό δικαίωμα για να προσαρμοστούν στις νέες αγοραίες συνθήκες. Έπειτα, εμφανίζεσαι ως ο ηγέτης - ήρωας που πάλεψε με αυταπάρνηση για να σώσει ό,τι απέμεινε και αναγκάστηκε να πάρει δύσκολες και επώδυνες αποφάσεις ως προς αυτή την κατεύθυνση. Στη συνέχεια, λες πως έσωσες κάτι μικρό και ότι αυτό είναι προτιμότερο από το να τα είχες χάσει όλα. Τέλος, εισηγείσαι στους πολίτες σου να συμμορφωθούν με τις δύσκολες αποφάσεις σου και να τις υπηρετήσουν, αν θέλουν να αποτελούν μέρος της νέας εποχής με αξιώσεις για ένα καλύτερο "ελεύθερο", "¨αξιοπρεπές" μέλλον... Μήπως στην παραπάνω χιλιοειπωμένη ιστορία αναγνωρίζετε κάποια κοινά με την δική μας πρόσφατη περιπέτεια; Λέω εγώ τώρα!

Οκ, είναι ολοφάνερο και δεν νομίζω να εξηγήσουμε ότι η Ελλάδα υπήρξε το πρώτο πειραματόζωο του σοκ στην Ευρωπαϊκή Νομισματική Ένωση... Το ζήτημα έγκειται στο αν τελικά το σοκ πέτυχε και αυτή τη φορά τον σκοπό του. Βεβαίως και τον πέτυχε. Αφού πανικοβληθήκαμε, αφού μείναμε μέρες ολόκληρες ξάγρυπνοι, αφού σταθήκαμε σαν αλυσοδεμένοι δούλοι μπροστά στα ΑΤΜs, αφού συρθήκαμε σε μια φαρσοκωμωδία - δημοψήφισμα, πιστεύοντας μάταια ότι οι λαοί αποφασίζουν για τον μέλλον τους, αφού εκβιαστήκαμε, αφού απελπιστήκαμε στην ιδέα του ασύντακτου χάους και του δελτίου τροφίμων που μας πλησίαζε, αφού πέσαμε στα πόδια των δανειστών μας για να διεκδικήσουμε λίγο οίκτο, τελικά ΠΑΡΑΙΤΗΘΗΚΑΜΕ! Είπαμε "κάντε ό, τι θέλετε από δω και πέρα, δεν μας νοιάζει. Δεν θα ασχοληθούμε άλλο. Αρκετά πιεστήκαμε. Αρκετά μιζεριάσαμε. Αρκετά τρελαθήκαμε. Τώρα πρέπει να επανέλθουμε στην κανονικότητα και θα εφαρμόσουμε ό,τι μας πουν προκειμένου να μη ζήσουμε ξανά τέτοιες δύσκολες ώρες!"

Αυτή είναι η ζωή μας μετά το σοκ.... Απόλυτα απαθής και συμβιβαστική... Χωμένη βαθιά μέσα στην αποχαύνωση μιας πλαστής αισιοδοξίας και μιας φρούδας, αναξιόπιστης ελπίδας, που δεν έχει πια τίποτα να υποσχεθεί και τίποτα να πραγματώσει... 

Η ζωή μετά το σοκ, ωστόσο, έχει και μια άλλη όψη, αυτή της συνειδητοποίησης... Αρκεί να εκμεταλλευτούμε τη λειτουργία του εγκεφάλου μας και να απαλλαχτούμε από τους ανόητους συναισθηματισμούς που μας οδηγούν επανειλημμένα σε επιπόλαιες και αψυχολόγητες αποφάσεις...! 

Καλή τύχη Ελλάδα!